Szanowni Państwo
Proszę o udzielenie informacji, która z poniższych form jest poprawna lub jeśli obie są poprawne, czy jedna z nich należy do normy wzorcowej. Pytanie dotyczy form dnia trzeciego oraz trzeciego dnia.

Z poważaniem
Barbara

Dzień Dobry!
Chciałabym się dowiedzieć, dlaczego jedziemy do Włoch, Niemiec czy Anglii, ale na Węgry.

Czym różnią się od siebie przymiotniki: ekstrawersyjny, ekstrawertyczny, ekstrawertywny?

Szanowni Państwo, czy w przypadku Rosjan zmieniających obywatelstwo na polskie, należy stosować polską transkrypcję oryginalnego nazwiska (np. Gadżijew), czy też w przypadku wystąpienia różnic należy dostosować się do oficjalnych dokumentów (w podanym przykładzie ta osoba, zapaśnik, olimpijczyk z Rio, figuruje w dokumentach Polskiego Związku Zapaśniczego oraz PKOl jako Gadzhiev)? Osobiście skłaniam się ku drugiej wersji, jako mającej status oficjalnej z formalnego punktu widzenia.

W słownikach Doroszewskiego, Kopalińskiego, wyrazów obcych PIW-u z 1959 są wyrazy galomania, galoman, galofob. Tymczasem https://sjp.pwn.pl/ i inne nowe słowniki PWN-u podają wszystkie te wyrazy wyłącznie pisane przez ll, bez obocznego wariantu przez l (choć nadal przez jedno l: galo-italski, galicyzm). Skąd te rozbieżności i jak ocenić pisownię (jednak) galofob?

Witam
co dokładnie oznacza słowo chadziajstwo? Ja spotkałem się z [jego] użyciem w momencie określenia rzeczy, która utrudnia coś, czy jest „kiepska”. Jest to poprawne słowo? Jakie jest jego pochodzenie?
Pozdrawiam

Szanowni Państwo,
w Państwa Poradni pojawiało się już pytanie o imię Iwo, ale udzielano na nie sprzecznych odpowiedzi: prof. Bańko zaleca odmianę z dodaniem -n-, a prof. Grzenia dopuszcza (a wręcz zaleca!) odmianę: Iwa, Iwowi…, a także pozostawianie postaci nieodmiennej. Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN (1999) też postępuje niekonsekwentnie: na str. 1506 informuje, że imię Iwo jest nieodmienne, a na str. 1648 przedstawia odmianę z -n-.

Od dawna nurtuje mnie pytanie, jak powinno się poprawnie wyrazić zamiar wyjazdu: do Litwy, Łotwy, Słowacji, Ukrainy czy też – jak to się powszechnie używa – na Litwę, Łotwę itd. Podobnie w wyrażeniach „Byłam w Litwie (Ukrainie)” czy też „…na Litwie (Ukrainie)”? Podejrzewam, że te drugie formy, najczęściej używane, biorą się jeszcze z czasów, kiedy nie były to samodzielne państwa i jechało się na Ukrainę tak jak na Mazury.
Proszę o wskazanie mi poprawnych form. Pozdrawiam.

W artykule Piotra Müldnera-Nieckowskiego czytamy: „Komponent (rodzaju męskiego) to rzeczywiście składnik, element, ale komponenta (rodzaju żeńskiego) to czynnik modyfikujący lub cecha wynikająca z modyfikacji, tak że zjawisko lub obiekt różni się od innych zjawisk lub obiektów należących do tej samej kategorii”. Czy Szanowni Eksperci Poradni widzą potrzebę wprowadzenia do słowników wyrazu komponenta?

Chciałam dopytać o różnicę w pojęciach „kompromis” i „konsensus”, szczególnie w polityce. Czy można ich używać zamiennie? (w moim rozumieniu nie należy). A także, czy można wciąż mówić o konsensusie, jeśli doszło do niego na drodze obustronnych ustępstw (dla mnie to już kompromis)?

Słownik PWN podaje, iż jest to «porozumienie osiągnięte w wyniku dyskusji i kompromisu». Zatem, czy żeby mówić o konsensusie, najpierw musi dojść do kompromisu? Zawsze uważałam to za dwa rozłączne zjawiska i pojęcia.